o gittiğinde;
nefes alamadığını sanırsın,
mesela zamanın geçmediğini...
sonra tarifi yapılamayan bir kasvet çöker üzerine.
sabah kalkarsın işe giderken aklında o,
yolda yürürken bir arabanın acı freniyle kendine gelirsin,
o kadar dalmışsın ki ezileceksin neredeyse,
ki zaten onun yokluğuyla saniyesi saniyesine eziliyorsun üstelik,
keşke diyorsun sonra, keşke... altında kalsam şu arabanın,
ya da gökyüzü düşse üzerime,
ve ya hiç tanımamış olsaydım diyorsun...
sonra zaman geçiyor tabi,
bir bakmışsın unutuyorsun. sana kalan beyazlayan saç telleri oluyor, o kadar seviyor ki seni, gittiğinde bile iz bırakıyor sana, onu hatırlamak için...
