sen bile parçalandın...
seni bile dağıttım bu şehrin dört bi tarafına...sonra bi nefeste çektim seni içime yeniden...
hep seninle; daha güçlü daha sakin, daha mutlu daha suskun, daha olgun daha kırgın, daha yalnız daha yorgun...
ama en çok evime hapsettim seni... mahremimdin, kimseye dokundurmadım, kimsenin yanında daha kendim olamadım...
kimse görmedi; senin gördüğün hallerimi, ben bile kendimi senden iyi tanıyamadım...
zamandan da mekandan da bağımsız, kalabalıkların ortasında bile, evvelimde de ahirimde de hep vardın...
zihnimi, fikrimi kurcalayan gecenin en sükut zamanlarında da , beni anlatan şarkıların her notasında da sen yankılandın...
ellerim cebimde bütün mesafelere inat deli gibi yürüdüğüm yollardaki her adımımdaydın...
gecenin kör vakitlerinde dönerken evime, peşimdeki gölge... ayak seslerini sadece benim duyabildiğim...köşe başlarındaki yol ayrımlarında beni bekleyendin hep...
öyle ince çalıştın, öyle işledin ki içime, benden gidenlerin, içimde bitenlerin ardından düşünmez hale getirdin beni...
canın istedi, sildin bi anda hafızamı, hayallerimi yaktın, kül yok duman yok, senden başka hiçbirşey yok...
hüzün nöbetlerini bile anlamsızlaştıracak kadar uyuşturdun bazen, bi damla gözyaşını haram eyledin kimi zaman...
canın istedi gittin, senden başka birilerim var sanmamı sağladın, sonra hepsini dağıttın etrafımdan, beni yine kendine sakladın...
sen ne ruh hastasıymışsın... ne bencil, ne gamsız, ne hırsız, ne arsızmışsın...
ve ne kadar sadık...
yüzüne tükürsem yarabbi şükür der gülersin yüzüme...
uyuz olsam da, sırf bunun için bile seviyorum seni...
senden öte huzur yok...
yeter ki kimse dokunmasın sana...
