şu hayatta belki de bana en tuhaf gelen olgulardan biridir anne sevgisi.
neden tuhaf? şimdi şöyle ki, annelerimizi seçemiyoruz, ama gözümüzü açar açmaz birini görüyoruz, her şeyimizle o insan ilgileniyor. yememiz, içmemiz, sağlığımız, eğitimimiz, temizliğimiz., gerektiğinde bizi şımartan, gerektiğinde gözlerini koca koca açıp bizi azarlayan, terbiye veren insan hep anne.
sonra büyüyoruz, annedeki hataları görmeye başlıyoruz, ters düşüyoruz. kavga ediyoruz, küsüyoruz, ilgisinden sıkılıyoruz. bazı düşüncelerini, bakış açılarını tasvip etmemeye başlıyoruz. hatta bazen öyle bir an geliyor ki, "bu insan benim annem olmasaydı acaba yine de sever miydim?" diye sormaya başlıyoruz kendimize, ama bu sorunun cevabı evet de olsa, hayır da olsa yine de seviyoruz annelerimizi. çünkü biliyoruz ki ,o hep vardı, hep yanımızdaydı, ve yaşadığı müddetçe de öyle olmaya devam edecek.
işte bu yüzden tuhaf, koşulsuz ve kayıtsız olarak sevdiğimiz tek insan olduğu için.
