sosyal olmayı kendine katlanamayan insanların başvurdukları bir yol olarak düşünmüşümdür hep. yalnızlıkla hiç tanışamamış insanlar için bu çok ürkütücü bir durum gibi gözükebilir ancak kastedilen durum tamamen hayattan ve insanlardan bağı koparmak değildir. bazı insanlar vardır ki (bkz: yanlış zamanın insanı) yalnız kalmadan yapamazlar,kendileriyle iç sesleriyle başbaşa kalmaları gerekir ki işte bu durumlarda diğer kendini sosyal zanneden insanların anlayışsızlığıyla karşılaşırlar ve asosyal olarak gösterilirler. ancak durum böyle değildir ve asıl sorun sosyal olmadan hayatta hiç bir varlık gösteremiyecek insanlardır. yani çoğunluk için sosyal olmak vazgeçilmez bir durumdur ama kimilerine göre ise kendinle başbaşa kalabilmektir asıl meziyet.
