bosna ne zaman aklıma gelse, gözleri bir yere dikili kalmış, dalgın, hiçbir şey konuşmamak için sanki ilahi bir buyruk almış, dünyanın en zarif insanları, dünyanın en güzel kadınları, dünyanın en yakışıklı erkekleri gelir gözlerimin önüne.
grbavica sadece bunu anlatıyor. beni de, bosna'nın kalbindeki annelerimi de anlatmış sanki yönetmen.
şu an bu satırları yazarken boğazıma saplanan yumruyu düşünüyorum, esma annemin son kurşunuyla beni nasıl infaz ettiğini düşünüyorum; onun hıçkırıkları, onun sesi, onun duası... her birinin uğruna bir değil, bin can feda olsun.
bu olağanüstü film, şu aralar istanbul'da iki salonda gösterimde sanırım.
bilhassa kalbi olanlar ve hala gözyaşına inananların görmeleri gereken bir asalet senfonisi, zarafet resti.
