ah doğum o kadar kolay bir şey ki. doğum sırasında bebek çıksın diye açılan kalça kemiklerin eski haline dönüyor, hem de daha dar bir popon oluyor. onlarca kiloyu almıyorsun zaten hamileyken. minimum 12 kilo almak zorundasın zaten ve zayıfsan daha fazla alman gerekiyor genelde. hamileyken hiçbir sorun yaşamıyorsun zaten. karnın, bacakların çatlamıyor, göbeğin haritaya dönmüyor. göğüslerin kocaman, inek gibi şişmiyor. ellerin, ayakların kürek gibi olmuyor. burnun bile bir patlıcan olmuyor. dudaklarının biri yere biri göğe bakmıyor. zaten hamilelik esnasında sırf kilo yapan bebek. o çıktı mı eve 36 beden dönebiliyorsun. ha bir de can çekme durumları var. yemelisin çift canlısın diyen kimse yok hamilelikte, yemezsen: çocuğunu düşünmüyo hiç valla diyenler de yok. tüm kadınlar doktor kontrolünde bir beslenme uyguluyor zaten. hepsinin kocası da mükemmel. gece kaç olursa olsun karısının canı çeken şeyi hop bulup getiriyor mesela. hormonların saçmalaması yüzünden başka bir insan haline gelen eşini öyle güzel anlıyor ki, bir nazlıyor bir nazlıyor sorma gitsin. doğumdan sonra da elinde küçücük bebek kakalak gibi kalmıyorsun zaten. alarmını kuruyorsun bebeğin, istediğin zaman acıkır, istediğin zaman altına eder artık. ağlamaması için mute tuşu bilem var. uykundan olmana da gerek yok yani. doğum sonrası depresyonu falan ne, uydurulmuş şeyler. bütün kadınlar, sevdikleri adamdan ya da kocalarından bir parçayı içlerinde taşıyıp, koruyup kollayıp, büyütüp, karnında, sırına beline baskı yapan 3.5 kiloyu taşıyıp, yatamayıp, kalkamayacak hale gelip sonra da anında 36 bedene düşmeli zaten. e o adamın ihtiyaçları var. göz zevki var. sonra maazallah başka kadınlara gider. haklı olur. ne olur ne olmaz.
