insanın kendisini sevmesinin doğal sonucudur affetmek..
her insan kendisine duyduğu sevgi ile yaptığı davranışlara kendince mazeretler bulur ve kendini affeder. affetmek zorundadır, yoksa o aynaya baktığında mutlu olamaz.
affetmek zorundadır, yoksa kendisini sevemez, o zaman kimseyi de sevemez..
katilinde mazereti vardır, caninin de.. hepsi bir yerlere bağlarlar başlarına geleni.. bağlamak zorundarırlar. ve bu bağlantının bize mantıklı gelmesine de gerek yoktur. kendi yalancı mazeretlerine kendilerini inandırmaları yeterlidir..
ama şunu diyebiliyor isen;
evet hatalar yaptım, başkalarına, topluma yanlış gelen şeyler de.. fakat kimseye zarar vermedim, en azından bilerek vermedim farkettiğimde düzeltmeye çalıştım ve kimseye zarar vermemek için çaba gösterdim..
ve ne elde ettiysem bedelini ödedim.
sevgi ise, hakkını vererek, dolu dolu, yüreğimle ve sonuna kadar yaşadım.
annelik ise, elimden geldiğince gönlümün sınırlarının sonuna, doğrularımın tamamını seferber ederek yaptım.
işim ise, meslek kurallarına bilgime ve kişiliğime uygun biçimde ve tüm samimiyetimle ve coşkumla yaptım.
evlatlık ise, ne kadar bedelini ödeyebiliriz anne ve babanın imkansızlığının farkında olarak ama sevgiyi saygıyı ilgiyi eksik etmeyerek elimden geldiğince yaptım.
tüm bunları derin bir iç çekiş gibi dolu dolu kocaman bir nefesle söylüybiliyor isen...
işte ozaman hem özgürsün hem de huzurlu..
