itiraf ediyorum: küçükken, sincabımın kendini asıp intihar etmesinden sorumluyum..
olay: küçükken bizimkilere tutturdum 'ben sincap istiyorum da istiyorum' diye. artık hangi filmde gördüysem. onlar da üzülmeyeyim diye getirmişler bi akşam. neyse oynuyorum falan ben bu hayvanla da pek ele avuca gelmiyor. 90'larda da kahverengi mobilya modası vardı bütün evlerde bilenler bilir, hayvancağız bi saklandı mı bi kaç saat bulamıyorum, kaçtı mı diye meraklanıyorum, üzülüyorum falan. bir gün buna bir zincir ayarladım kolayca kaybolmasın, hiç yoktan zinciri görelim diye, boynuna taktım tasma gibi. zinciri biraz da uzun tuttum ki bi yere girdiğinde ucu görünsün hiç yoktan diye. neyse hayvan bi kaç gün öylece takılıyor ve kaybolduğunda kolayca bulunuyordu. bi gün eve geç geldik, arıyorum arıyorum hayvan yok. bakmadığım yer kalmadı. en sonunda salona tekrar bakayım dedim. yüksek vitrinli dolapların oraya bakıyordum ve gördüğüm manzara karşısında şok olmuştum : bizim hayvan dolapların kulbundan zincirle asmış kendini..
ben evde yokken tahmin yürüttüğüm kısım : bu hayvan vitrinin üzerinde oynamaya bayılırdı. o gün yine vitrinin üzerinde oynarken kendini aşağı bıraktı ve boynundaki zincir dolabın kapağına takıldı ve muhtemel son.
not: küçükken tramva geçirmeme neden olmuştu bu olay. hayvancağızın ölümünden kendimi sorumlu tutmuştum ki hala da öyleyim kanımca.
