film konusu itibariyle the island filmiyle çok büyük benzerlikler gösteriyor. klonlanmış insanlardan edinilen organ bağışları olsun; klon insanların normal insanlardan tecrit edilmiş ve kendileri için sınırlandırılmış bölgelerden çıkamıyor oluşları olsun, akıllara hep the island filmini getirdi. ama never let me go'nun hem kurgu, hem dram, hem de oyunculuklar bakımınından fersah fersah ilerde olduğunu söyleyebiliriz. carey mulligan'ın sade ama akıcı oyunculuğu; andrew garfield'ın titrek tommy karakterine resmen hayat vermesi; normalde güzel olduğunu düşünüdüğüm keira knightley'nin, resmen çirkin olduğunu düşünüdürecek kadar kötü karakterine bürünmesi; aynı zamanda küçük oyuncuların da başarıları filmi alıp götürmeye yetiyor zaten.
son sahnesinde de, böyle filmlerde mutlu sonlara alışmış olan bizleri hüngür hüngür ağlatmıştır. ağlamadım diyen ya yalan söylüyordur ya da resmen duygusuzun tekidir. net.
neyse efenim uzun lafın kısası, 2 saatinizi ayırıp izleyin bu filmi. hele de dram filmlerinden hoşlanıyorsanız; ya da ne bileyim ağlamaya falan ihtiyacınız varsa, bayılacaksınız.
not: bu arada dikkat çekmek isteğim ufak bir oyuncu var bu filmde. tommy karakterinin küçüklüğünü canlandıran, 1996 doğumlu ingiliz charlie rowe. bu çocuk ileride yeteri kadar yapımda rol alırsa, genç kızların yeni sevgilisi olmaya aday kesinlikle.*
