ne hesabını veremeyeceğim bir günüm oldu ne de vicdanımı lekeleyen bir geçmişim
ne hissettiysem onu söyledim, onu yaşadım
yaşadığım bir tek andan bile pişmanlık duymadım
asla keşkelerim olmadı
hiçbir zaman kendimle vicdan mahkemesi yapmak zorunda kalmadım
karşıma bazen gerçek yüzler, bazen sahteler çıktı ama olsun ben yine sadece hislerimle yaşadım
asla sevmediğim birine seni seviyorum demedim, ya da asla birini severken karşılığını beklemedim
dostluğuma değer biçmedim, sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim
sevdiysem sonuna kadar gittim, bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim
bazen çok kırıldım, bazen belkide kırdım. ama hata insana mahsustur dedim. affettim, af diledim
kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yinede affettim
onlar belki beni saflıkla yargıladılar. belkide içten içe sinsice güldüler. ama asıl unuttukları şuydu
ben aldanmadım. aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar
bir insan kaybının ne olduğu bilemedikleri için
kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için
oysa ben hiç insan kaybetmedim
sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar.
