adana, insanın doğayla harman olduğu bir şehirdir.
yaz sıcağının kavruk tenleri susuz bıraktığı bu şehirde, adanalıyık, allahın adamıyık edebi ile pişmiş insanlar, terbiyesizliğe, edepsizliğe tahammülsüzdür.
misafiri baş, göz üstü ağırlayan, ikramda, hürmette sınır tanımayan adana insanı, yanlışı da aynı emsalde şiddetle karşılar.
adana da yürürüşüne, bakışına, ettiğin kelama, verdiğin selama dikkat edeceksin.
sen adam olursan adanayı adam bulursun.
yok, ben bildiğime okurum dersen, adana da senin canına okur.
nerden mi biliyorum?
tüm gençliğim adana da , çukurova toprağında geçti de oradan bilirim.
sekiz yıllık alın terinin bana öğrettiği en önemli şey, çukurova insanının tabiat kadar emsalsiz bir huzur verebileceği gibi, tabiat kadar öfke ile de karşınıza dikilebileceği gerçeğidir.
en candan dostluklarım adana da kalmıştır.
allahın adamıyık nidaları ile beni can yoldaşları, gardaşları belleyen adananın adam gibi adam insanlarına benden de selam götürün, hürmet götürün, saygı götürün, eyvallah götürün lütfen.
adana hürmetle yarılan bir ekmeğin buğusunda gizlenen hayat kokusu gibi kokar bu arada.
şalgamını, kebabını saymadım hiç.
ceyhanı nı, seyhanı nı, kozanı nı saymadım hiç.
her köyü, her kalesi, her burcu, börtü böceği, otu, toprağı saymadım bu arada.
torosların yaylaklarını saymadım.
say say bitmez çukurovanın güzellikleri.
sefası da, ezası, cefası da eşsizdir çukurovanın.
