sadece şuursuzken düşünürsün ya hani, aklın arafa düştüğü her an o orda prensestir. böyle gülümser sana bu sefer her zamankindan farklı. suçlu muyum dersin? duygularını yargılar aklın. hatta bazen tiksinirsin -şuursuzluk- diye adlandırdığın zihnini kuşatan tüm onun olduğu fikirlerden. güneşin karanlıktan korktuğu gibi korkarsın kendi duygularıdan. belki döksen içini birine bi toplayan çıkacak ama takındığın masken onu görmene sebep ise hiç görememek mi iyisi! idam edileceğini bile bile itiraf etmek erdemlilik mi? peki ya suçu idam değil de buna sadece zihni karar verdiyse.
işte öyle sözlük hayat kendinden nefret edeceğin sırlar verir sana kendine bile itiraf edemezsin.
