Bir bilseydin asla senin gibi birisini sevemeyeceğimi, gelir miydin yine yanıma? saf ve temiz duygularla sevmiştim daha önceleri. Uzun soluklarım oldu senelerce... onunla beraber yaşlandım, otuzuma merdiven dayadım. Sonra "o" gitti ben kaldım. tek bedende tek ruhta... Şimdilerde neredeyse yolun yarısındayım. tam Umudumu yitirmişken, sevgi denen duyguyu yalnızlığıma gömmüşken, sen çıktın geldin. Sevgiye o kadar açtım ki seni korkutmamak için vazgeçtim kendimden. zaten ben sevemezdim ki seni bu kadar fazla yalnızken. Herkese ve her şeye rağmen, dedim "adam bir kez olsun kendine şans ver." Atladım en yüksek uçurumundan yalnızlığın... yanına düşüşüm o kadar sert oldu ki ne ben kaldı ortalıkta ne de sen. Denedik ikimizde birlikte olmayı hatta aşkın geçici duygusundan kurtulup sevdik bile, birbirimize hiç söylemeden. Ama güvenemedik ikimizde. yaralıydık sende bende... Ve bu güvensizlik ayırdı bizi. Sen benden ben senden kaçtık aynı anda. Gurur yaptık en saçmasından. Bir gün elime telefonu alıp sana o mesajı attım: "hayatın ne alemde deli kadın? seni özledim." diye. Son hızda döndün bana. koştum geldim yanına... sarıldık, öpüştük, sensizliği ve bensizliği anlattık birbirimize. Ne kadar çok özlemişiz dedik. Hatta ağladık. Mutluyduk tekrar. Kararlar aldık onlarca. Sen aradığım adamsın dedin, ben; sen de benim kadınımsın... Hepsi doğruydu söylediklerimizin. Gel gör ki ben bir hata yaptım. anlatmadım sana hala güvenemediğimi. Kaçtım yine saçmalıklara, yalnızlığa. Bu sefer dönüşün yoktu seninde. Çok fazla kızdın bana. Ve uzaklaştın, sildin beni. Yine o aynı aptal gurur var ellerimizde. Aslına bakarsan ben zaten ilk geldiğimde söylemiştim, senin gibi birisini sevemeyeceğimi. oysa Ne kadar yalancıymışım.
seni zaten ilk gördüğümde sevmiştim. Korkarsın, uçup gidersin uzaklara diye susmuş, sorduğunda da yalanlarım ile avutmuştum bizi. Artık bir önemi kalmadı. Öyle de böyle de gittin. Ben olduğum yerdeyim hala ve tekrardan sevgiyi yalnızlığa gömmeye devam ediyorum.
