Seversin. Belki daha önce hiç sevmemiş gibi seversin. Hep daha fazlasını ister. Sebepsiz..
Seviyorsundur. Sen onunla planlar yaparken, o seni nasıl bırakacağının hesabını yapar. Belki o da seviyordur. Belki hata sendedir; hatasız olduğunu bilsen bile hata sendedir. Kendine küsersin, hayat o kadar anlamsız o kadar yorucu gelir ki anlayamazsın. Barışmak istersin, hani sebebini bile bilmeden ayrıldığın sevgilinin peşinden onu ne kadar çok sevdiğini bir kere daha söylemek için koşarsın. Seni bekliyor mu; yoksa kendini başkasına mı bıraktı bilemezsin. Ağlarsın bı acı hiç bitmeyecek sanırsın. Bitmez, geçmez bu acı.. Kendini biraz iyi hissettiğin anda o gelir aklına. Atamazsın..
Işıkları kapatıp pencereyi açarsın. Telefon her zamanki gibi yanında. Ondan gelecek bir mesaj seni mutlu edecektir. Beklersin; gelmez. Telefonun o ışığı bitmek bilmeyen geceni aydınlatmaz. Onu bekledikçe daha fazla kaybolursun, kendini tanıyamaz hae gelirsin. Kendini suçlarsın, bazı şeyler daha farklı olsa şu an birlikte olabilirdik diye düşünürsün. Bu seni daha yabancı biri haline getirir. Kendini unutursun; onu unutamazsın.
Ne yaptığını mutlu mu üzgün mü olduğunu merak edersin. Acaba o beni seviyor muydu yoksa her şey yalan mıydı diye düşünürsün. Sen bunları düşünürken onun ne yaptığı kiminle beraber olduğu gelmez aklına. Onu da kendin gibi sanırsın. O da benim için ağlıyor o da benim için kendini mahvediyor diye düşünürsün. Aşkın saflığı seni ele geçirmiştir. Kurtulamazsın. Onu seversin yanında olmasa bile. Aşkın saflığı bunu gektirir.
