insanın tüylerini diken diken eden bir hikayeye sahip, will smith'in oyunculuğuyla aşmış şahane bir film.. the pursuit of happyness'den sonra en iyi ikinci oyunculuğunu sergilemiştir gözümde. giriş ve gelişme bölümünde açıkcası ortalarda gidiyor dedim ama sonuç bölümü yüzümü kızarttı. bittiğinde geçirdiğim zamanın zerresine acımadım, acımamda bu film için.. fedakarlığın anlam ve önemi üzerine basa basa diler getirilmiş, ana fikir bizlere çok iyi sunulmuş. tam bir dram izliyoruz bu sayede.. yalnız bir kaç hatadan dolayı şu güzelim filme çok kötü puan verenleri gördüm içim cız etti. tamam her puana saygım var bari biraz kır. neden 'biraz' olması gerektiğini açıklayacağım..
şimdi kornea naklinde göz rengi değişmez. filmde bu oluyor ve ezra karakterinin mavi gözleri bir anda siyah oluyor. zehirle ölen bir insanın iç organları kullanılamaz, burada kullanılmış. bu hatalar var ancak gel gelelim bu adamlar bilmiyor mu böyle şeyleri.. lütfen, pek tabii ki biliyorlar. bu bir bilim-kurgu filmi olsa bunlara çok takar sert eleştirimi de yaparım. burası ayrıdır.. filmin türü 'dram' diye bağırıyor orada. seven pounds bana ana fikrini verebilmiş mi? evet. fedakarlık çok cömertçe ve her insanın yapamayacağı birşeydir. hele ki kaza dahi olsa öldürdüğünüz insanların ruhlarını kendi canınızla böyle hayırlı iş için harcıyorsak. orada göz rengini değiştirmemelerinin sebebi var. ben öldükten sonra emily sırf onun siyah gözlerine bakabilmek için ezra'nın yanına gidiyor ve sarılıyor. bu da doğal olarak daha da beter ediyor ağlamaktan bizleri.
neyse çok da kafa yormayalım.. puan burada işin esprisi hakkını teslim etmek gerekiyor sadece. her yoruma da saygım var. izleyin, izletin. tavsiye ederim.
