kalem kutum kaybolmuştu. tabi o zamanlar çalışkan bi öğrenciydim. her şeyim vardı; uçlu kalem, kurşun kalem, silgi uç, bir sürü renkli kalem, tahta kalemi, pilot kalem vs. vs. kırtasiye gibiydim yani.
sonra bi gün teneffüse çıktık arkadaşlarla ip atlamaya. sınıfa geldim, kitabımı defterimi çıkardım bi baktım kalem kutum yok!! en değerli varlığımı yitirmiş gibiydim, adeta çocuğumu kaybetmiştim. sonrasında gözlerimden yaşlar boşalmaya başladı.
sonra örtmenim noldu kızım niçin ağlıyorsun falan. bende dedim ki kalem kutum yok örtmenimmmm !! böööhüüüüü!
sonra sınıfın nöbetçileri oluyo tabi, iki tane çocuğa bağırmaya başladı hoca. niye işinizi yapmıyosunuz niye kontrol etmiyosunuz kaybolan eşyaları falan diye bağırıp çağırıyo manyak karı. lan 11 yaşındaki çocuk ne bilsin görevi bilmem neyi!! sonra örtmenim nöbetçilere dedi ki aynı kalemlikten ve içindeki kalemlerin aynısını alıp yarın arkadaşınıza getirceksiniz. bende diyorum yok örtmenim gerek yok annem alır bana falan.
neyse işte aradan 10 dakika ya geçti ya geçmedi yerde benim kalemliği gördüm açtım baktım içine kalemler yok!! bomboş!! bu sefer kalemlik var kalemler yok diye ağlıyorum. sonra arkadaşın biri dediki o benim kalemliğim içi boş olan! hayatımda hiç bu kadar utanmamıştım lan. verdim çocuğun kalemliğini.
sonra benimki de meğer yanımdaki kızın çantasındaymış. yanlışıkla kendi çantasına koymuş falan.
itirafa gelicek olursak; ertesi gün annemin verdiği harçlıkla kırtasiyeden 3-4 tane kalem alıp gidip çocuğun kalemliğine koydum sözlük. çocuğun kalemliğini açıp kalemleri gördüğündeki yüzündeki şaşkınlık ifadesini hala hatırlıyorum. hatırladıkça mutlu oluyorum.
