küçükken hayal kırıklığı denince gözümün önünde bir kısa film canlanırdı. başını eline, dirseğinide bir masanın köşesine dayamış; yüzüne yerleşmiş belli belirsiz gülümsemesiyle kendini bambaşka bir dünyaya taşımış bir kız çocuğunun, hayalin en beklenen yerinde dirseğinin masadan kayması ve hayal parçacıklarının bir bir yerlere düşüp yok olması. şimdi ise biliyorum hayal kırıklığını,hissediyorum ve artık renklerini kaybetmiş kısa filmim şöyle canlanıyor gözlerimin öünde; tam uykuya daldığınız sırada bir yerden düşer gibi hisseder ve sıçrarsınızya işte bu korkunç anın etkisini belki yıllarca belki ömür boyu hisseden küçük kızın, yok olan hayal parçacıklarını arayan hali...
