özlenen çocukluk demek.
'parliament sinema kulübünün sunduğu pazar gecesi sineması başlıyor' cümlesiyle bir heyecan kaplardı içimi. bizimkiler izin vermezdi o saatte ayakta olmama. ama çocukluk ya hani, filmin yarısında uykuya daldığımı bildiklerinden fazla ses çıkarmazlardı bu isteğime. ben de zaten 'parliament sinema kulübünün sunduğu pazar gecesi sineması bitti' repliğini hatırlamam hiç. bitişleri sevmemem bundandır belki de. bu nedenle filmin bittiği değil başladığı yerdeyim hep..
