itiraf ediyorum sözlük, kendimi bazen seçilmiş kişi gibi hissediyorum, dünyayı ben kurtaracakmışım gibi.
aslında öyle çok bilimkurgu romanıyla falan büyümedim ama böyle oldum işte. sokakta yürürken falan bana baktıkları sırada bakan kişilerin 'dünyamızın geleceği bu adamın elinde, demek dünyayı kurtaracak kişi buymuş vay be, neyse çaktırmayayım.' diye düşündüklerini zannediyorum. poşete patates dolduran bakkal amca, balkonda çamaşır asan teyze bana gözucuyla bakıyor gibime geliyor.
amına koyim ne ara bu hale geldim ben. normal olarak büyüdüm lan ben. saklambaç, körebe falan oynadım. tasoda estirdim. mahalle maçlarının aranan ismiydim. öyle asosyal, odasına kapanan bir tip de olmadım. ama bu duyguya kapıldım nedense.
sadece dışarıdayken oluyor ama. yolda yürürken falan aklıma geliyor. o da ara sıra. evdeyken gülüyorum halime. 'ulan senden seçilmiş kişi olur mu sikik' diye dalga geçiyorum kendimle. harbiden lan. benden seçilmiş kişi olmaz. ama biliyorum ki, sokağa çıktığımda hine o duyguya kapılacağım.
şu satırları yazarken de arkada halil sezai çalıyor.
vay be, seçilmiş kişiye bak. halil sezai dinliyor.
