akıl hastasıyım ama ne de olsa çekici bir gizemim var. Ben akıl hastası olsam öyle olurdu. Hiç konuşmazdım konuşunca da süper laflar ederdim. Yoksa süperimdir. Çok akıllı ve içli olduğum için delirdim hep ben zaten. Yoksa ohooo ne cezmi ersözler var bende benden içeri. Yalasalar hep ben çıkaracam onları dışarı. Yalnızlığımla baş başayım ben. Cezmi ersözler var bi de. Bi de şizofrenim. Ordan da iki karakter daha gelse ohooo. Yalnızlığın soğuk uçurumlarına yuvarlanırken bir tavla atalım mı bebek. Bak bunlar hep işte akıl hastası lafları. Yazayım bunu da. Çok cızırtı yapmaya başladı lan. Arada görüntü gidiyor garipten sesler falan geliyor. Sonra ekrana üşüşen karıncaları izliyorum. Ne zevkli lan onları izlemek. Valla bak bigün beraber izleyelim. Uzun zamandır teklif edemedim bunu sana. ne diyordu zerdüşt kardeş yalnızlıgına kaç dostum. kaç kaç nereye kadar be zerdüşt, günlerce odanın bir köşesinde el sürülmeden duran oyuncagını misafirin çocugu isteyince, çıglıklar koparan ve 'ben ep onlan hoynuyom' diyen çocuklugum. Anlayın olm artık, varlık diye bir şey yok, herşey yoklugun üzerindeki geçici bir ilizyon. Tekil semantik içinde hepimiz dalgalanan bir renksizlik içinde kendimizi tecrübe eden bir simgeyiz.
