aslında aşklar hep aynı, hayal kırıklıkları da öyle. dünya da toplasan kaç tane hikaye birikir sence? boşluklar da öyle, onlarda aynı. onları da toplasan ve yaranı kapamayı denesen, yine de dolduramazlar. siktir et demek istiyoruz çoğu zaman. kaçımız karanlıktan, aydınlıktan ve şafak vaktinden korkmayıp, o boşluğa sarılıp "gitme" diyebiliyor sanki? o yüzden ne boşluk terk eder yerini yurdunu, nede onu kapama çabalarımız vazgeçer daha da yerleşmesinden. çare olmadığını bile bile.
