hiç unutmam ama hangi gün unuttum *
sevgilim tiyatroda deli dumrul oynuyo. bildiğin kafa rol. ben tabi gururluyum. sanat yönetmenleri ile oturuyom kalkıyom. egom tavan. neyse oyun başladı. benimki çıktı sahneye bende hiç heycan kalmadı. izliyorum gülüyorum. arada bana göz kırpan doğaçlamalar yapıyo uçuyorum mutluluktan...
ta ki bunun elif ile sarılma sahnesine geliyoruz. orda bi fena oluyorum önce. kalbim sıkışıyo. lan diyorum o benim sevgilim. o karıya niye sarılıyor. vay amk ben olsaydım o elifin yerinde. kız sülük gibi yapışıyor sevgilime. çatlıycam ama sinirden. önünde diz çökcek nerdeyse. aşklarını itiraf ediyolar. janjanlı sahneler falan. kahroluyorum tabi. allahtan mevzu komik bi yere geliyorda ilk perde olaysız bitiyor.
oyun arasında hemen yanına gidiyorum. elifi oynayan karının yüzüne pis bi bakış fırlatıyorum. o benim sevgilim. sen gerçek değilsin. o beni seviyo havaları. birden mallaştığımın farkına varıyorum. sevgilim öpüyor yanaklarımdan ve beni salona uğurluyor. son sahnede bi sarılma sahnesi daha var kıskanma diyor. ben tabi başımı bükük içeri gidiyorum.
sahne başlıyor. benim yine kalbim sıkışıyor. sinirden kıpkırmızı oluyorum. ama adam tiratının içinde adımı geçiren öyle bir cümle kuruyor ki beni benden alıyor. laaaaan diyorum iyi ki benim sevgilim bu deli dumrul. kimse anlamıyor tabi benim dışımda. zaten hoşuma giden de bu. yönetmen sonrasında iki mırın kırın edicek ama olayımız amacına ulaştı. ben mutluluktan uçuyorum. elif karakteri de benim öfke selimden kurtuluyor.
