yunan mitlerinin efsane ismi, diğer tanrıları tir tir titreten; insanoğluna tarım yapma metodlarını öğreten, olympos'un en yakışıklı tanrısı "apollon"'un önayaklık ettiği bir efsane..
bizde bilinen ismi ile; "defne ağacı" mitolojik menşeisini bu anlatıya borçludur.
o da, şöyledir;
günlerden birgün, o döneme dek eşi benzeri görülmemiş güzellikte bir kız, pek tenha olan, talihsizliklere elverişli bir ormanda koşup zıplayıp oynuyormuş. güzel dedik ya, güzelin olduğu yerde, yakışıklı apollon da vardır. ateşli tanrımız apollon, defne'yi görür. o an, herkese yolladığı "aşk" okları kendisine saplanıverir. ve vücudunu kaplar bir ateş...
genç kız hissedildiğinin farkına varır. irkilir... ancak yoluna devam etmelidir de. artık kız hızlandıkça, apollon da hızlanacaktır. uzun, eski ağaçları geride bırakırlar. karanlık ormanda bir kedi-fare oyunu başlamıştır. apollon istediğinde yakalayacabileceği bu kızın, kaçışı ile mest olmakta, takibini sürdürmektedir.
koskoca tanrı apollon, bir küçük kızın ardından vahşi gibi koşuşturmakta; şehvani duygularla dolup taşmaktadır.
defne yorulmaya başlamıştır artık.. zaman zaman arkasına bakar, tanrı hala ardındadır.
ve bir küçük taşa çarpar ayağı. tökezler küçük defne.. zaten tükenen dermanı iyice boşar kendisini. apollon fazlasıyla yakındır artık ona..
infal edilmekten endişe duyan mağrur ve kararlı kızımız defne, o an ellerini semaya kaldırır. ve tanrılar tanrısı zeus'a dua etmeye başlar.
"bu adama yem olmaktansa, bir ağaç olmayı yeğlerim! beni bir ağaca çevir tanrım!!" der.
o andan itibaren feryadı işiten zeus, defneyi yavaş yavaş bir ağaca çevrir. defne'nin bel ve sırtı ağaç gövdesine; el ve ayakları ağaç dallarına dönmekte; ayak kısımları da, topraga kök salmaktadır artık...
bir başkalaşıma tabii olan defne, kadınlığını yitirmektense fizyolojisinden ödün vermiş, başka bir silüete bürünmüştür. yakışıklımız apollon ise, okuyla birlikte bir hüsranın pençesinden çabuk sıyrılıp, yeni aşklara liman açma sevdasına düşmüştür bu kez...
