en basit mutlu olma şekillerinden biri. öyle huzur verir ki yoga falan halt etmiş.
biz çocukken annemiz öyle her zaman sarma yapmazdı. iki haftada bir pazara çıkardık, yaprak aldığı zaman anlardım ki o hafta sarma ziyafeti var. neşeli neşeli dönerdim eve, hiçbir oyuncağı alması için bağırıp çağırmazdım bile. süt mısır alırdı, yoktu o zamanlar böyle bardak mısır olayları. abimle ikiye kırardık bir mısırı, yolda bir yandan yer bir yandan da pazar arabasını sürmek için söz dalaşı yapardık. eve döndüğümüzde annem hazırlıklara koyulurdu, geçer yanına nasıl yapıldığını anlamaya çalışırdım merakla. kendimce sarmaya çalışırdım, çok iri olurlardı; akşam yemeğinde de 'aa bu benim sardığım sarma!' diyerek atlardım kimin tabağındaysa oraya. sonra annem yaparken çiğ çiğ yerdim bazen dayanamayıp, karnım ağrırdı. şimdilerde makine çıkmış, o sararken makineyi kapıp kuruluyorum hemen masaya, benim işim olsa bile o hemen oturtur yanına. sen çok severdin sarma yapmayı, gel bakalım diye. birkaç espri yapar, aramızda şakalaşırız; sonra koyulurum yaprakları tek tek sarıp tencereye dizmeye. annemi televizyonunun başına gönderirim. şimdilerde eskisi gibi yaprak sarması yiyeceğim diye değil de anneme yardım ettiğim için neşem yerine geliyor, yormamaya çalışıyorum. ve elimden geldiğince güldürmeye...
