az önce, beyaz fayanslarla döşeli zeminde can çekişen birini farkettim. yalnızdı. yapayalnız... kendi türünden hiçbir canlı yoktu yanında yöresinde ve uzun kanatları korkuyla titreşiyordu. vücudunun bir kısmı ezilmişti. belliydi, ölecekti. kendi gözleriyle, kendi acısıyla son demlerini yaşıyordu kısa olan hayatının.
eğildim üstüne...
beni fark etmiş miydi? yüreğimdeki titremeyi anlamış mıydı, o an en az onun kadar ezik bir halde olduğumu; kendimi onunla özdeş gördüğümü, türdeş gördüğümü ve ondan tek farkımın şeklim olduğunu düşündüğümü hissetmiş miydi?
bilemiyorum...
özür dilerim arkadaşım.
beni öfkelendirdikleri vakit; '' ben ayağınızın altına alıp da ezebileceğiniz bir sinek değilim; ben insanım, insan!'' diye söyleniyordum.
özür dilerim arkadaşım.
bir sinek de, bir karınca da...
hiçbir canlı ayak altında ezilmeyi hak etmiyormuş.
hatırlattığın için teşekkür ederim hocam.
ölürken dahi, bir insanın hayatına nüfuz edebilecek kadar güçlüsün sen...
görevini hakkıyla ifa etmenin huzuruyla ölüyorsun ya, sana imreniyorum... sana imreniyorum!
