Meyvenin pazardan, içi geçmiş halini değil; ağaçtan, en taze halini yemek.
Kimi zaman, bu sevimsiz apartman kasveti altında çok bunaldığım vakitlerde, gözlerimi kapatıp bir bahçede düşünürüm kendimi. Gri renk olmaz bu hayalin içinde, gri ve siyaha yasaklar gelir birden bire! Her yer yeşildir, her yer renkli, her yer taze... Benim yogam da böyledir işte, bu şehir hayatı içinde. Dalından koparılan bir tek meyve... Devadır aslında ruhta gezinen her tür lanet derde!
Keşke, hayat daha sade yaşanabilse de... Bizim yapamadığımızı yapabilse çocuklarımız.
En sevdikleri meyveyi dalından yeseler. Betonerme yapaylığı hiç bilmeseler!
