33.
-
hocam,
uzun zaman olmuş; sana yazmayalı, uzun yazmaya enerjim kalmayalı...
ben artık insanları anlayabilme yetimi kaybettim, anlaşılabilme ihtimalimi de...
kendimi yukarılara çıkarmadım, olduğum yerde durdum, ama aşağılar her geçen gün daha da derinleşti...
ne zaman küfür etmek bir erdem haline geldi,
ne zaman hiç bir şeyi ciddiye almamak yüceltildi,
ne zaman sevişmeler dillendirilir oldu yaban kulaklara,
ne zaman daha gür çıkacak efendiliğin sesi zorbalık karşısında,
övgülerin kulağa fısıldanıp, yergilerin surata haykırıldığı buralarda,
ben de senin gibi ciddiye alınmaması gereken bir oyun gibi görmek istedim hayatı,
ama prensipsizliğin, ilkesizliğin, idealsizliğin yetimleri o kadar sarmış ki dört yanı,
oyunların bile kuralları kalmamış, tükürükler saçılıyor küfürler eşliğinde ahlaksızlığı yücelterek.
neyse hocam, kafa şişirdiğim yeter, uzatmayayım daha fazla, senin sözlerinle anlatayım durumumu;
"Başkalarının yaptıklarını silmeye çalıştım: mürekkeple yazmışlar oysa. Ben kurşunkalem silgisiydim. Azaldığımla kaldım."
eksper-i mental
