Hayat...
Ne kadar berrak olabiliyor bazen...
Anlaşılmaz işler sunduğunda bile anlaşılacak bir iki kötü parça bulduruyor içinde...
Yalnız kaldığın an çöküyor akşam...
Taa içine...
En derinine...
Ya da bir başınayken korkuyor insan yalnızlıktan...
Karanlıktan...
Sen misin beni aydınlatan???
Soruyorum...
Bir cevap alamıyorum...
Cevabın yok, anlatamazsın...
Çünkü sen geri zekalı bir lambasın...
Konuşamazsın...
Kendine bile faydan yok boku bokuna ısınıp bir gün patlamaktan başka...
Ama imreniyorum sana çıldırasıya...
Takılıyorsun kendi kafanda...
Üstelik hiç bir hesap verme zorunluluğun olmasa da;
Yanıp tutuşuyorsun bokdan insanlar uğruna...
Kimi böyle saçma sapan dolduruyor satırları delice...
Kimisi de derbeder, salaş, serkeş takılıyor kendi halinde...
Öyle saçma ki kafam...
Öylesine boş...
Öylesine dolu...
Öylesine boşluklarla dolu...
En büyük boşluk sen...
Ama çok dolu...
O kadar dolu ki türlü hikayeler ile...
Yer ve anlam kaygısı taşımadan düzinelerce,
Türlü türlü bezgin günlerde;
Onsuzluğumun acısı varken içimde:
Yalanlarımın bini bir parayken hem de,
Düşündüm...
Ne yapabilirim senin için biçare...
Sordum...
Bulamadım...
Çıkamadım kendi kafamın ötesine...
Al işte...
Saçma da olsa;
Öylesine yazdım...
Seni düşünüp,
Sevgiliyi bekleye bekleye,
Elimden gelen tek şey:
Delilik üstüne delice bir delileme...
