neriman vardi bizim sinifta.
bir'e gidiyordum.
en arkada otururdu hep, hep tac takardi sacina, hep yakasi biraz yamuktu, hep kötü notlar alirdi.
cocuk acimasizligiyla sevmiyorsun haliyle o zamanlarda böyle tipleri.
niye ismine bile gicik oluyordum hic hatirlamiyorum,
simdi hatirladigim sey, ben beslenmemi evde unuttugum bigün ekmegini benle paylasmayi teklif etmesi.
o günden beri soyismiyle bile seviyorum neriman'i.
