ölümden sonrasını bu kadar çok kafaya takan zihniyet tuhaftır.
(cem yılmaz tonlamasıyla) öldüm lan ben?
inanç olayına hiç girmiyorum. ister ''bedenimi yakın başında akdeniz akşamları söyleyin'' inancı olsun, ister ''götüme pamuk tıkın hava almasın'' zihniyeti olsun, hiç fark etmez. söz konusu olay dini vecibeleri yerine getirmekse bile bu olay ben öldükten sonra benim elimde olan bir şey değil zaten. ben yaşarken ''beni yakın'' diye kıçımı yırtsam da, ben öldükten sonra cenazemle ilgilenecek olan ailem/eşim/dostum/kim varsa bir karar verip ''yok lan atak çöpe biz bunu'' dese bana ne? yani bana ne dediğim yine inançsızlık değil, benim ölümümden sonra gelişen olayların günahından sevabından ben sorumlu değilim ki?
hayatı çok iyi yaşıyoruz sanki de tek sorun gebermiş beden amk.
ulen bu sözlüğe vasiyetimdir;
ben ölünce bedenimi toprağa gömmeyin, solucandan korkarım lan ben(aha işte en fazla bu söz kadar mantıklıdır ölmüş bedenin geleceğine karar verebilmek).
