yıllar önce, moldovalı bir beton mikseri şoförü sıkı bir ders vermişti bana; hayata dair. o'nu normal mesaisinden fazla çalışmaya ikna etmeye çalışırken;
" bak dostum! ben, geceleri gerçek hayatımı yaşayabilmek için gündüz çalışıyorum. senin vereceğin paradan daha çok, ailemle birlikte olmaya ihtiyacım var benim. çocuklarımınsa, babalarıyla oynamaya ihtiyaçları var. "
- ne diyeceksin! insana bir anda, 'ulan! ben ne bok yemeye buradayım? çocuklarım babasız büyürlerken memlekette' dedirtecek kadar anlamlı ve etkili sözlerdi bunlar.
yazar,
bir insan için, adeta tanrısı olduğu bir hayal dünyasının mı yoksa, o dünyada var olmaya devam edebilmek için gerekli aktivitelerin gerçekleştirildiği günlük yaşamın mı daha değerli olduğuna yönelik sorgulamalar yapmaya zorluyor bizleri. ayrıntılara önem veren, o bilindik, detaycı ve etkileyici anlatımıyla.
- ne kadar mı detaycı?
" masanın üzerinde içilmek için geç kalındım bakışıyla sırt üstü yatan sigara paketinden iki parmağını içine daldırıp paketi tutmadan sigarayı çekip aldı. "
- işte! bu kadar. yaşanmış ya da yaşanmakta olan o an, artık tüm çıplaklığı ile gözlerimizin önündedir. tasvirin gücü buradan gelir zaten. o olmaksızın; kahramanları tanıyamazsınız, kafanızda şekillenmezler, adeta bir rüyanın sisli perdesinde kalır-gider gözleriniz.
- ne kadar mı etkileyici?
"(...)
hatrının çalar saati zırlamaya başlıyor
burada öpüştünüz, hatırladın mı diyor
istikamet yine ev
o tanrılığının bir boka yaramadığı ev "
- işte! bu kadar.
sonra,
o son cümlede verilen, kahramanın garip yaşam algılamasına ve merkezinde bulunduğu oluşumlara neden gösterilebilecek yegane şey. ne kadar da akıllıca konuşlandırılmış oraya;
ilk beş round boyunca rakibini yoran orantısız güç sahibi bir boksörün, altıncı round'un hemen başında, tek yumrukla rakibini yere sermesi gibi biti-veriyor hikaye. tadını beynimizin kıvrımlarında bırakarak.
- yazarın aklına, yüreğine ve ellerine sağlık.
hem yapısal ve hem de tematik kurgusu, hikayeye çekicilik katan hinlikleri, anlatım dili ve yazım kurallarına bağlılığı ile okunası ve örnek alınası bir hikaye olmuş gerçekten.
