havva anaydı. ben öyle bildim öyle hatırladım hep. gülen gözleri, umut veren sözleri, hayatla alay edercesine güçlü duruşu... yaşamın ipini hiç bırakmayışıyla sevdim. yokluğunu bıraktı geriye, saygıdeğer hatırasını...
mekanın cennet olsun havva ana deyip susmak var ya, insan onuruna yediremiyor bunca pisliğin ortasında. şu an nefes alıyor olmanın verdiği kibirle, ukalalıkla, densizlikle yine bir gidenin arkasından zehrini kusan kin yüklü yaratıklar türemiş. içim acıdı...
beni kendimden, beni insanlığımdan, beni müslümanlığımdan, beni tarihimden, beni yaşamaktan utandırıyorsunuz siz. beni sevgiden utandırıyorsunuz. beni güzel olan her şeyden, iyi olan herkesten utandırıyorsunuz.
tiksiniyorum sizin nefret dolu satırlarınızı okudukça. yeniden, daha şiddetli öğreniyorum nefret etmeyi sayenizde. sayenizde ruhumun neresinde, nasıl gizlenmiş olduğunu bilmediğim bütün öfkeler, bütün isyanlar, bütün kinler açığa çıkıyor. size benziyorum sizin karşınızda ister istemez.
acılar içinde, o dilinizden düşürmediğiniz yaradan'ın merhametine nail olamadan, köpek gibi gebermenizi istiyorum.
hayatın verdiği cüretle kendinizi allah sanıyorsunuz, yargılıyor, asıyor kesiyor, kalem kırıyorsunuz ya, kurban olduğum allah'ım hesap vakti geldiğinde bunları biiiir bir hatırlatsın; bin mislini yapsın size istiyorum.
allah hepinizin belasını versin dini, kitabı dilinden düşürmeyip, ölenlerin arkasından neredeyse göbek atacak olan aptal sürüsü.
