öyledir, ki bunu satan amca ara sıra geçerdi mahalleden. ayakkabı boyacılarının sahip olduğu sandığı andıran, daha ufak ve de cam kaplı bir sandığa sahip olurdu kendisi. mahalleden de geçti mi, önce o bizlere bakardı göz göz, ''anne bana para ver elma şekerci amca geldiiieee'' diyelim diye.. sonra da biz hemen, ''annemiz bizi görsün de, para versin; nasıl yapıldığını bilmediğimiz $eylere yatıralım birikimlerimizi, bilimum bayram harçlıklarımızı'' diye düşüncelere sevk ederdik kendimizi. akabinde de, öyle ya da böyle, aç kurt gibi bekleyen şekerci dayının bakışları arasında, yaklaşık 2-3 dakikalık bir zaman diliminde de, çocuklar başına üşüşür, sandığın içinden ulaşılmayacak güzellikte görünen elma şekeri, bir güzel elleri şenlendirirdi.
ama yine de, o elma şekeri ambalajından bir çıktı mı, büyüsü bozulurdu yava$ yava$.. her yalanışta eriyen kırmızı şekerin altında, yıkanıp yıkanmadığı, nereden alındığı Allah'a emanet olup, bir tek kendisinin bildiği bilimum çürüklerden oluşan bir elma belirirdi. zaten elma safhasında gelindiğinde de, elma şekeri ya masa üzerine bırakılır, ya da o zaman akıl erdiremeyen velet bünyeleri çöp kutusuna gönderirdi elma şekeri'nin asıl yenmesi gereken kısmı olan elmasını...
bir de, bunu yerken ellerin yapı$ yapı$ olması vardır ki, o da o yaşta yaşanan ilginçliklerden biridir. önce elma şekeri yenir, ardından da el ya gazoz kapağına vurulur, ya bilimum içerisinde top bulunduran oyunlar oynanır; eller bir güzel unutulur...
işte böyle bir şeydir elma şekeri. çocukluk hatıralarının yiyecek bölümünde bulunan ender materyallerden birisi olup, sonuna kadar bitiren bir varlığa da pek rastlanılmamıştır..
