BAZEN insan kendi yolunda giderken önüne engeller çıkar.bunları aşmak karakterini güçlendirir, kendisine güvenini artırır. fakat kimi zaman, her yer kararır, karanlığın soğuğu iliklerine kadar işler o kişinin.soğuk bir kış gecesidir ve yönünü bulmasına yardım edecek hiç birşey yoktur.korkar insan yalnızlığın, bitişin nefesini ensesinde hissedince...
dayanacak bir duvar bile yokken bir ışık hüzmesi görür.makber ya da magrep değildir bu. bu, karların içerisinde tüm soğuk karanlığa rağmen kendisine yol bulan bir kardelen.baharı müjdeler, her karanlığın sonunda aydınlık olacağını haber verir ve bazen bu kardelen bir değil bir çok olur tüyleri ürperir insanın. ama soğuktan değil içine dolan sevgiden...
hayatımı aydınlatan tüm kardelenlerime sonsuz teşekkürler...Keşke herkes benim kadar şanslı olsa...
