söz konusu afacan bir çocuksa yapamayacağı şey neredeyse yok gibidir. pikaçu gibi uçan bir çocuğu gördü bu gözler. hayal gücünün sınırı yok çocukken.
ben ufakken parmağında yüzük olan dört arkadaşın anlatıldığı bir çizgi film vardı. toprak, hava, ateş, su diyorlardı. hepsinin yüzüğünden bir şeyler çıkıyordu. sonra bunlar yüzüklerin güçlerini birleştirip bir süper kahraman yaratıyorlardı kötülüklere karşı. işte benim babamın ve amcalarımın parmaklarında da buna benzer taşlı yüzükler vardı, malum o zamanlar herkesin küçük parmağında bir yüzük oluyordu. bir gün babam yüzüğünü komodinin üstüne koymuş. alıp parmağıma geçirdim. ateş diyorum bana mısın demiyor, su diyorum yine yok, e hava o da yok, toprak diyorum... yok...yok allah yok. kafayı yiyeceğim. en sonunda ben de alıyorum kibriti veriyorum yatak odasını ateşe. sonra da bağırıyorum "ateeeeş" diye. bakıyorum ortalık alev alev bir bardak suyu da boca ediyorum bağırıyorum "suuuuu" diye. annem beni yanmaktan son anda kurtarmıştı hatırlıyorum. bıraksalar oluşturacaktım voltranı da bırakmadılar.
