ve bir kavanoza koyup kalbini saklamıştı,
yetişemeyeceği mutfak rafının en uç noktasına,
bir daha sakın! diye bağırarak küçük oğluna;
Ne zaman tat'san aşk duygusunu, düşlerin çürüyor!
ve diz çöküp yanağını okşadı çocuğun ağlayarak;
şikayetci değilim, yoruldum artık yaralarını sarmaktan ,
haklısın dedi çocuk cebinden umutlarını boşaltıp;
bende yoruldum anne, kadınlara sen diye, senin gibi sever diye sarılmaktan.
Servet Afşar.
