annemle babam ben iki aylıkken ayrılmışlar sözlük. ben babamı hiç görmedim. resimde bile. hiç arayıp sormadı beni. annem hep derdi küçükken, istersen avukatımızla görüşelim görmek istersen babanı diye. onca yaptığı şeye rağmen bunu diyebilecek kadar güçlü bir kadın benim annem... ama ben istemezdim anneme yaptıklarını duyunca.. ***
bu facebook zımbırtısı çıkınca halalarımın oğullarından biri beni buldu. görüşmek istedi. annemin beni kaçırdığını söyledi. ama asla inanmadım. görüşelim dedi, istemedim. çünkü ben boşanma ilamını gördüm. * babamın beni görme günleri, saatleri vereceği nafaka miktarı açık bir şekilde belgede yazıyordu...
ama demek istediğim şey çok farklı. bunu okuyanlar beni kompleksli biri zannedecektir. arkadaşlarıma da ilk söylediğim zaman herkes önce öyle bakıyor ama ben kendimi biliyorum sözlük. eğer ben 8-9 yaşımda iken annem ve babam boşanmış olsaydı yani babamı tanıyor olsaydım, o duyguyu tatmış olsaydım işte o zaman travmatik bir çocukluk geçirebilirdim. ama ben onu hiç tanımıyorum... bu sebeple eksikliğini hissetmiyorum. hatta bazen babalarından dayak yiyen kızlar görünce falan iyi ki babam yok diyorum.
bana mükemmel bakan bir anneanne ve dedeye de sahibim. henüz hiç bir yakınımın vefatını yaşamadım ama onlara bir şey olursa ne yaparım bilmiyorum. bazen onları kırıyorum. sonradan çok üzülüyorum. ama artık büyüdüğümü görmeleri lazım...
anneme gelince; ben ona hayranım! keşke benim gibi annesi babası ayrı olan ve annesi ile kalan her çocuğun annesi böyle olsa. o benim her şeyim. bazen ablam, bazen kardeşim, bazen çocuğum gibi... hiçbir şey saklayamam ondan. beceremem ona yalan söylemeyi. haftasonu yanına gitmeliyim. çok özledim annem seni...
