bedenin; soğuk toprak altında kalmasının insana vereceği ürpertinin sebebinden çok, doğurduğu sonuçtur.
karanlığa, bilinmezliğe gitmek dışında sebepleri de vardır. siz gidince geride kalan ailenizin hali gözünüzün önüne gelir. annenizin ağlamaktan kızarmış, ancak artık kurumuş ve hüznü kabullenmiş, yeri seyreden bitkin gözleri. ve onun elini tutan arkadaşları, akrabalar. siz yine onun kaybettiği, kendini savunamamaış bebeği olarak kalacaksınız. o sizi toprağın altında üşürken hayal edecek. sarıp sarmalayıp ısıtamayacak olması onu küle çevirecek. ama öyle gerekir ya, yanıp yanıp neşesini yok edecek... dizinin dibinden ayrılmanıza izin verdiği için o sürekli kendini suçlayacak, kahredecek. sığınacağı bi eş, babanız hayattaysa kendini şanslı saymalı. çünkü benim annemi teselli edecek, aynı acıyı hissedip ona sıkıca sarılabilecek hiçkimsesi olmayacak.
küçük kardeşinizin elinde sizin fotoğraf albümünüz. sizin fotoğraflarınıza bakarkense onun aklında düşünceler. siz artık ölüsünüz. oysa yaşını almaya devam edecek. 25ine de gelse; ondan daha büyük yaşta olan kadına, yahut adama bakıp ablam, yahut abim diye bakıp iç geçirecek. ilk öpücüğü için danışamayacak, babalar gününde hediye almak için cebinizden aşıramayacak. sevgilisiyle buluşmaya giderken kedi gözleriyle bakıp bi onluk isteyeceği bi yardakçısı olmayacak. bütün ergenliğiyle evi ailenin başına yıkarken onu alıp hava almaya hiçkimse çıkarmayacak. eğer küçük bi kardeşiniz veya abiniz varsa anneniz yine kendisini şanslı saymalı. ömrüne tutunması için kalbini pay ettiği başka insanlar da olacak. çünkü benim kardeşim de yok.
ve ister inanın ister inanmayın, veyahut da hiç üzerinde düşünmüş olmayın. hiçkimse anneniz kadar üzülmeyecek.
bu yüzden korkmalı insan ölümden. kendisinden çok, geride bırakmak zorunda kaldığı can tanesinden.
