çocuklar ve güzel sanatlara meraklılar için güzel bir sergi. abdi ibrahim sağolsun bizi unutmamış, davetiye göndermiş. bizde taaa anadolu yakasından kalktıp geldik. davetiyede saat vardı, biz o vakitten önce gelmiştik. görevliler ise hayatlarında ilk defa davetiye görüyormuş gibi bize bakıyorlardı. dedim siz benim kim olduğumu biliyor musunuz, ben hollanda'da yaşarken van gogh museum benden sorulurdu. öyle demedim tabi ki, hatta hiçbir şey demedim. avrupa görmüş adamız nihayetinde, saatinde gelmeniz lazım deseler plan hemen hazır: galata kulesine çıkacağız, sonrasında karaköy'deki kamp malzemesi satan dükkanları gezip yani istanbul alive olup geri geleceğiz. neden sonra "tamam dediler, girebilirsiniz". görevli elimizde ki davetiyeleri, yırtmadan aldı. türk olduğumuz için hemen işkillendik, ulan saat 2'de kokteyl mi vardı acaba dedik, sanırım öyleydi ama kim takar abdi ibrahim'i deyip daldık içeri.
ana salon gayet ferahtı ama orjinal bir tane bile tablo yoktu, olsundu, orjinalleri olsa bu kadar rahat foto çekemezdik. sonra girdik karanlık odaya. öncelikle reklamlardaki ile alakası yok ortamın. olay şu: çok güzel müzikler eşliğinde resimler duvarlara, yerlerdeki ekranlara yansıtılıyor. ha güzel mi, güzel. özellikle güzel sanatlar meraklıları ve çocuklar için bence kaçırılmaması gereken bir sergi. neyse iki tur izleyip, müziğe ve renklere doyup, çıktık.
bilete vermediğimiz parayı da emeğe saygı diyerek hediyelik eşyalara yatırdık ve çocuklar gibi şen bir şekilde fatih'e kebap yemeye gittik!
