küçükken pek bi rahatsızdım bu durumdan. evin en küçüğü ve tek oğlu olarak hiç hazetmezdim.''ablamlar benden daha büyük ! onlar gitsin hem ben kaybolurum, ya bugün farukları maçta yendik çok yoruldum gitmem ben'' gibi türlü türlü mazeretlerle atlatılacak bir şey de değildi. evin en küçüğüysen o bakkala gidecektin, o kadar.
şimdi geçmişe dönük sümüklü hallerimi hatırladım sözlük. böyle başlıkları gördükten sonra böyle geçmişe özlem oluyor arada. o kötü biraz.*
