hangi değerleri çiğnemedik, neyi alaşağı etmedik şimdiye kadar? ben sözcüğünün bu denli geniş anlamlar yüklenmediği masum hatıralarla baştan ayağa kapladık krallığımızın debdebeli duvarlarını, yüksek mi yüksek surlarını.
siyah bütün vahşetiyle dışarda kaldı.
ben iyiysem herkes iyi demek oldu bir yerden sonra. ben rahatsam herkes rahat. ben mutluysam herkes mutluluk sularında yüzüyor zaten...
ben'in tılsımına kendini kaptırmayanımız var mı bilmek isterdim. tekil kibrini çoğaltıp iflah olmaz nefsiyle ve küstahça oburluğuyla dünyaları yemek istemeyenimiz? ağır aksak başlayıp tam gaz yol almaya devam eden bu nefretin koynunda sabahlamayanımız var mı?
karanlığın merkezine yapılıyor bu yolculuk. görenimiz var mı?
neyi çiğnemedik neyin üstünde tepinmedik ben'in uğrunda? hep keyiften yasaklanan onca şeyin ortasında yasal hükümlüler olup çıktık birer birer. yazgımızı yasaklarla çizdiler, susmak hoşumuza gitti. önce yasakladılar işte, sonra yasakları ihlal etmekten vurdular boynumuzu.
kendimizi kader demekten alıkoyamadık.
sehpada pir sultanlar öldü, nesimiler yüzüldü... bizim derimiz yüzülmedi belki; ama derisi yüzülenlerin kanı oturdu yüreğimize.
hiçbir şeyi hatırlamayıp neyi unuttuğumuzu sorguladık durmaksızın. neyi öldürdüğümüzü unutup ne eksik diye deli divane olduk.
ferman verip buyurduğuna ses çıkaranları ipe çekme devri kapandı sanıyordum ben. zulmün saltanatı bitti, hürriyet galip geldi sanıyordum. beyaz bir sayfa açmıştık, yunmuş yıkanmış arınmıştık. özgürdük, eşittik, kardeş renklerdik.
öğretmendi yolumuzu aydınlatan. aydınlık sabahları müjdeleyen yorulmaz süvari oydu. o en büyük saygıyı, o en güzel sevgiyi hak ediyordu. o ellerinden ayaklarından sürüye sürüye, acımasızca, gözü dönmüşçesine, vahşetin esaretinde hırpalanmayı değil, bir ömür başlar üstünde gezdirilmeyi hak ediyordu.
