huzur bulmaktır... artık insanların kimseye güvenemediği bir dünyadayken rabbine sonsuz bir güvenle sığınmaktır... aslında ne kadar aciz olduğunun farkına varmaktır. başka yerlerde onca kötülüklerin, ölümlerin yaşandığını bilip güvende olduğumuz, hatta sadece hala nefes alabiliyor olduğumuz için şükredip mutlu olmaktır.
tam anlamıyla mutlu olmak.
benim için anlatılmaz bir şeydir dua etmek. ama en çok namaz kıldıktan sonra gerçek manada dua ettiğimi hissediyorum. sanki o zaman samimiyim ve sanki o zaman bu lütfu hak ediyorum. bu yüzden bana namazı daha bir sevdirendir.
bazen o kadar uzun sürüyor ki, sadece o'ndan bir şeyler isteyebildiğimi, sadece o'na güvenebileceğimi fark ediyorum. her şeyi bilen o, her şeyi gören o. ben de her şeyi rabbime bırakıyorum. tüm yüreğimle 'hayırlısıysa' diyebiliyorum. ve inanıyorum. hiçbir şeye, hiç kimseye inanamadığım kadar net bir şekilde, zerre kadar şüphe duymadan inanabiliyorum... ve ne kadar şanslı olduğumu hissediyorum. o'nu bilmeyebilirdim. dua edemeyebilirdim. kendimi, çoğu zaman yanında olamadığım olsam da onları korumaya gücüm yetmeyecek ailemi o'na emanet edemeyebilirdim. böylece bu kadar cesur olamayabilirdim. yaşamak için sebebim olmayabilirdi. şükürler olsun...
'Ben bir gün kendimden vazgeçsem bile, kendimi terk etsem bile, sen beni bırakma, terketme, benden vazgeçme yarabbim... seni seviyorum'
