yıllar yıllar önce çernişevsk'nin nasıl yapmalı kitabını okuduğumda beni etkileyen bir rahmetov karakteri vardı. aslında insani olarak normal sayılabilecek çoğu davranış ona göre acizlikti, tıpkı ağlamak gibi. hele hele insanların içinde ağlamak...
o zamanlar insanı güçsüzleştiren bir eylem olarak düşünürdüm, aradan 5 yıl geçti artık öyle düşünmesem de ağlayamıyorum zira göz pınarlarım kurumuş.
ancak dışa atmanın tek yolu değilmiş ağlamak, tecrübeyle sabittir.
