Yirmi yıl önce:
Gökkuşağı dediler, yedi renkten oluşur. Her rengi birbirinden güzeldir.
Sonra bir çizgi film izlettiler. Gökkuşağının yere değdiği yerde bir küp altın var diye, bir gerçekmiş gibi kazıdılar beynime. Bulursam dedim, o bir küp altını, istediğim oyuncağı da alabilirim, babama veririm kalanı da, hiç borcu kalmaz o zaman. yağmurlar yağardı, gökkuşağı çıkardı. Gökkuşağı her çıktığında, koşar dururdum, gökkuşağının yere değdiği yere gitmek için.
Oysa gerçekler hiçbir zaman öyle değildi.
Yedi rengin yedisini birden hiç görmedim. Çizgi çizgi ayrılmış kitap resimlerine benzemiyordu hiç. Yalan değildir ama, ben göremiyorum sanırım diye, dikkatle saymaya çalışır kendimi kandırırdım. "hı hı evet yedi işte" diye. Oysa birbirine girmiş renkler vardı sadece.
Yıllar sonra bir fizik dersinde, çocukluğumun en büyük hayal kırıklığını hatırlamıştım. Gökkuşağı bir ışık kırılması olayıydı, uzaktan gördüğünüz o altın küpü olan yere gittiğinizde, yine daha ileride görecektiniz gökkuşağını.
