hani filmlerde olur genelde. kahraman bir karar verir sevdiği adamı ya da kadını bırakır bi sebepten ama seviyordur. sonra bir an olur herşeyden vazgeçip adama döner çok kararlı olduğu bir andır o an ve sonrasında hiç pişmanlık olmaz film biter zaten olsa da biz bilmeyiz. bu ana çok yaklaştığım anlar oluyor sözlük.
bir adamı bıraktım bir sebepten hem de ruh eşim olan bir adamı. hayatımda hiç kimse beni bu kadar anlamamıştı. nasıl anlatılır bilmiyorum iki insan nasıl bu kadar birbirini tamamlar ama olmadı yapamadım ve bıraktım. şimdi sanki her sabahın akşamında(ama kesinlikle bir akşam) onu arayıp ben eşşeklik ettim dicekmişim gibi geliyor. çok doğal bi arkadaşımı arayıp hadi buluşalım der gibi tamam vazgeçemedim senden diyecekmişim gibi uyanıyorum. böyle böyle aylar geçti sözlük. ama aradığım zaman çok geç olacağını ya da aslında onu hiç arayamayacağımı biliyorum. ama ne tuhaf gerçekten her gün onu aramaya bu kadar kendimi yakın hissetmem ve aslında hiç aramayacak olmam.
