bazen, üniversite mezunu olduğu halde iş bulamayan kardeşlerime, arkadaşlarıma üzülüyorum. bir umut deyip sevdiği kadının ardından gidenlere, aşık olduğu adamın ardından gözyaşları içinde bakakalan kıza, asker yolunu bekleyen analara, evladının kokusuna doyamadan kara toprağa veren babalara ve mezarı başında tırnakları toprak dolana kadar annesine sarılırmışçasına kabre sarılan yetime. bazende kendime.
