ister istemez sinirimi bozan amcalardır ve nedense çoğu zaman yanıma böyle birileri düşer. zaten takıntılı bir insanım, bir de yanıma böyle amcalar düşünce ihlâs falan kalmıyor namazda. bir gün dayanamayıp, selam verdikten sonra "amca çok sesli okuyorsun, hep karıştırdım" dedim hafif tebessümle. "öyle mi?" dedi gülerek ve devam etti "sen de bizim yaşımıza gelince böyle okursun." tebessüm edip cevap vermedim çünkü amcayı haksız çıkarmak istemedim. bilirim ki sûre okurken dilini oynatarak okusan yeterlidir, imam'ın tahtına göz dikmeye gerek yok.
