tam bir sene önce bana çıkma teklifi eden, bana aşık olan ama benim reddettiğim kızı bugün dışarıda sevgilisiyle gördüm. cidden bana aşıktı lan. nasıl böyle hata yaptı bilmiyorum ama aşıktı yani. hem de ağlaya ağlaya demişti bunu bana. reddettikten sonra da benden onunla geçireceğim sadece bir gün istemişti. öyle bir gün yaşatmıştı ki bana, öyle güzel ve değerli bir gündü ki ben çok sonradan anladım onu.
reddettiğim için pişmanlık yok üzerimde ama onu bugün sevgilisiyle görmek koydu be bana sözlük. bana aşk mektupları yazan, bana her şeyini vermeye hazır olan kızı, ellerim cebimde aylak aylak yürüdüğüm sırada öyle görmek bana koydu. çünkü ben o geçen bir sene içinde hiçbir baltaya sap olamadım, tek mantıklı bir hareketim yok hatta eksilerdeyim anlayacağın. zamanında aylak aylak yürüyordum yine öyleyim. iyi ki de reddetmişim çünkü onu üzücektim, kıracaktım ve onun kadar iyi bir insanı kırmak istemezdim. şimdi düşündüm de belki yaptığım tek mantıklı hareket bu olabilir, bilemedim.
o zamanlarda yalnızdım ama yanımda dost diyebileceğim insanlar vardı. şimdi o da yok be sözlük. derdimi anlattığım insanlar "boşver be olum" demekten öteye gidemiyor. kızı da böyle erkeği de. o yüzden kimseye anlatmıyorum, anlatamıyorum. buraya yazıyorum. ihtiyacım var buna gerçekten.
bugün bir de liseden tanıştığım bir kız arkadaşım aradı hafta sonu ablamla size kalmaya geliyoruz dedi. nereden çıktı anlayamadım. keşke gelmeseydi şimdi evin temizliği var, toplaması var, var oğlu var. bu kadar berbat zamanlama olamaz yani her açıdan.
