kadınlar üzüldükleri, sevindikleri, meraklandıkları, vazgeçtikleri, yıldıkları, telaşlandıkları, kırldıkları, kızdıkları zamanlar hep yemek yaparlar. baharat kavanozlarını açıp açıp kaparlar. tencereleri tekrar tekrar yıkarlar, bıçakla parmaklarını keser ve en azından bir bardak kırarlar. kadınadamların temel eksiği sanıldığı gibi rahimleri değildir. onların kadınsı eğretilemeleri eksiktir. içe atmaları ve başka yerden çıkartmaları eksiktir. o yüzden sokakta avaz avaz bağıran bir kadınadam gördüğünüzde hiç yadırgamazsınız. ama avaz avaz bağıran bir kadın herkese dudak ısırtır. kadınlar sokakta avaz avaz bağırmazlar. hele ki bu ülkede. kadınlar ölürken bile etekleri açılmasın diye uğraşır ve evde yapayalnızken bile sütyen takarlar. kusursuz bir kadınadamı gerçek bir kadından ayırnanın tek yolu hareketlerindeki rahatlıktır. orospuluğun bile bir edebi vardır. kadınadamlığın yoktur.
