62.
-
Derme çatma bir evde yaşıyordu hepsi ,
ve yoksulluk hat safada uzun süredir misafirleriydi,
bir mumları vardı arta kalan yakmaya kıyamadıkları ,
okula yazdıramadığı küçük kızı akşamları ders mi çalışacaktı ışığında ,
soğuk akşamlarda evi mi ısıtacaktı ,
boş bir tencerenin altında yokluğu mu kaynatacaktı yemeleri için,
yoksa,
o akşam kadının doğum günüydü ,
olmayan bir pastanın üzerinde iyi dileklere mi sunulacaktı ,
çaresiz kaldı mum ,
kendini yaktı önce , sonra perdeyi tutuşturdu ,
yakmaya kıyamadıkları mum ,
o gece,
yoksulluğu , yokluğu ve evi yaktı..
Önce uyuyan herkes ısındı ,
boş tenceleri kaynadı ,
bütün ev aydınlandı ,
günlerdir bir lokma geçmeyen boğazlarından,
kara duman , ağır ağır ilerleyen bir trenin tünele girerken çıkardığı acı sesiyle ,
hepsini boğdu .
Mum eridi ,
eriyen mum ceset torbalarının üzerine damga olarak vuruldu...
Servet Afşar
